Kurokami: The animation – recenzja

Zabierałam się za tą recenzję już tyle czasu, w końcu się udało xP

O ile moim faworytem zimy 2009 jest Chrome Shelled Regios, to Kurokami też jest warte polecenia i godne obejrzenia. Z zapartym tchem poznawałam dalsze losy bohaterów, tylko to zakończenie. Nie podoba mi się;/ Ale co, kto woli.

Teraz przejdźmy do głównego punktu programu:D

Streszczenie: Nastoletni Ibuki Keita mieszka sam, odkąd jako dziecko stracił matkę, która zmarła po tym, jak ujrzała osobę wyglądającą dokładnie tak, jak ona. Teraz, jako nastoletni chłopiec, Ibuki spotyka tajemniczą dziewczynę, Kuro, która wie, dlaczego zmarła jego matka. Przedstawia siebie jako Mototsumitamę, oraz wyjaśnia mu rządzacy światem system zwany Doppeliner. System ten opiera się na ilości posiadanej Terry, źródle energii życiowej. Wyjaśnia mu także to, że każdy człowiek posiada dwa sobowtóry, z czego ten z największą ilioscia Terry może przezyć, reszta ginie od razu po spotkaniu swojego sobowtóra…

Dość oryginalny pomysł i to właśnie on spowodował, ze zabrałam się za to anime. I nie żałuję ani jednej minuty przy nim spędzonym. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Są i walki, i wątek romantyczny, i dramat, i komedia. Wszystko to jest precyzyjnie wyważone, także oglądając nie zdajemy sobie sprawy, że odcinek dobiega już końca. Dostajemy humor dla rozładowania napięcia, dostajemy fantastyczne sceny walki. Właśnie za nie muszę pochwalić całą serię. Czasami są nieprzewidywalne, czasami zaskakujące, nigdy nie są takie na odwalcie się. Odpowiednio długie.
Co do bohaterów. Ibuki jest dość specyficzną postacią, ale da się go polubić. Maił pecha, że jako dziecko stracił matkę, a potem wiele osób, które zostały wyeliminowane przez system. Ale od spotkania z Kuro jego życie się zmienia. Nie musi już bezczynnie przyglądać się śmierci osób, na których mu zależy, ale może coś zrobić. Stawia czoła przeznaczeniu. Początkowo niechętnie, ale potem doskonali swoje umiejętności. Nie jest taki „bezpłciowy” i użaljacy się nad sobą. Jest właśnie taki, jak potrzeba.
Zaś główna bohaterka Kuro od razu zdobyła moją sympatię. Zbuntowana nastolatka możnaby powiedzieć. Ale dopiero, jak spotyka Keit’ę jej misja może przynieść powodzenie. Humor tej serii głównie związny był właśnie z nią i jej niezykłym apetytem. Jak ona może tyle zjeść?:D
Mamy też drugą główną bohaterkę, jest nią Akane. Od razu widać, że zakochana w Ibuki’m. Ale ogólnie rzecz biorąć jest postacią pozytywną. Dobra opiekunka, strasza przyjaciółka. Niezbyt za nią przepadałam, ale to dlatego, że za bardzo dostawiała się do Keity.
Muszę pochwalić to anime za niezwykłe postacie drugoplanowe. Nie często widuje się takie przestawienie mniej ważnych bohaterów. Zawsze są oni potrzebni i przydają się w kluczowych momentach. Czasami jest śmiesznie, czasami tragicznie, ale warto zwrócić na nich uwagę.
Teraz sprawa grafiki. Nie jest zła, ale nie podbiła mojego serca. Oczywiście nie razi niczym po oczach, ale gustuję w innym typie kreski. Choć sceny walk są naprawdę świetnie oddane, z wszystkimi szczegółami. Za to należy się wielki plus twórcom.
No i na koniec sprawa muzyki. Określiłabym ją jednym słowem: świetna. Zarówno openingi, jak i endingi swietnia pasują do klimatu anime. A muzyka w tle jest zawsze odpowiednio dobrana i potrafi budować napięcie. Szczególnie spodobał mi się utwór towarzyszący walkom.
Podsumowując, anime jest naprawdę warte obejrzenia. 23 odcinki kończą się szybko, jak z bicza strzelił. Mam ochotę krzyzeć więcej. No, ale zakończenie nie daje szans na drugą serię. A szkoda. Więc, jeżeli masz chwilę czasu to polecam. Naprawdę warta obejrzenia seria.

Zostawiam Was teraz z muzyką i screen’ami xD

„Sympathizer” by Minami Kuribayashi OP1
„tRANCE” by GRANRODEO Op2

„Irodori no Nai Sekai ” by Yousei Teikoku
„Gekkou no Chigiri” by Yousei Teikoku